Het is januari 2024, buiten is het (nu nog) wit. Rijden is er door feestdagen, mijn andere werk en de weersomstandigheden, de laatste tijd nauwelijks van gekomen. Ook de lessen staan al een tijdje op pauze. Het is even goed zo. De paarden genieten van de sneeuw. Er is ruimte voor andere dingen.
‘De paarden’, dat zijn onze IJslanders.
Vriendelijke oudere heer Kolfur, bijnaam ‘Stengel’ vanwege zijn slungelige lijf.
Thókki, die net als Stengel dit jaar 27 wordt, stoere vent met klein hartje.
Zijn onafscheidelijke vriend Bjarni (samen ‘De Gasten’ genoemd), vos met bles en passie voor eten.
Thoka, kleine zwarte heks, onafhankelijk en eigenwijs.
Morgunfru ofwel Bontje, zachtmoedig en evenwichtig.
Haar slimme dochter Hima, die altijd in is voor actie en aandacht.
Blonde vos Tofa met haar lange manen, mooi en zelfverzekerd.
Schimmeltje Fidla, ‘Fiedel’, die mensen ooit stom vond maar nu bij het horen van haar naam naar je toe komt.
Tofa’s dochter Dóttla, de pittige junior van de groep, vriendinnetje van Fidla en binnenkort officieel Lindy’s paard.
Dan zijn er nog senior Skolur (30+) en nieuwkomer Benji (IJslander x Paint), beide van buurvrouw Marjan, en Lindy’s Shetten Noortje, Mandy en Shet-IJs Adda.
En ‘de vier’ verderop in de wei in Yde: Eysteinn en zijn drie merries, die daar hun eigen plekje hebben.
De meeste van deze paarden zijn al heel wat jaren bij ons, sommige al hun hele leven. Ze horen hier, dit is hun thuis. Doordat ze al zo lang samen zijn, vormen ze een stabiele groep. Ze weten wat ze aan elkaar hebben. En als het aan mij ligt, blijven ze bij ons tot hun dood. Bij elkaar, op deze plek. Dat is voor mij door de jaren heen steeds belangrijker geworden. Niet alleen omdat elk individueel paard mij inmiddels te dierbaar is om afscheid van te nemen. Maar ook om wat de paarden als groep betekenen, wat ze voor mij vertegenwoordigen en wat ze mij en anderen geven: duurzame verbondenheid, vriendschap, wezenlijk contact.
Natuurlijk is er ook in een stabiele kudde als de onze weleens wat irritatie en onderling gedoe. En als dat in mijn buurt gebeurt, laat ik ze duidelijk merken dat ik daar niet van gediend ben. Maar dat zijn korte momenten. In de basis gaat er rust en harmonie van ze uit, zowel in hun onderlinge contact als richting mensen. Dat werkt aanstekelijk, je wordt er zelf ook rustig van – ik denk dat veel paardenmensen dat wel herkennen. En het mooie is, dat effect heeft onze kudde niet alleen op onszelf, maar ook bijvoorbeeld op de mensen die hier komen voor les.
Tijdens de dagelijkse handelingen op het erf kan ik het allemaal in me opnemen. De kauwgeluiden als ze rustig naast elkaar staan te eten als ik ze gevoerd heb. De warme adem en zachte neus tegen je wang als ze contact zoeken tijdens het uitmesten van de paddocks. Hoe ze als standbeelden kunnen blijven staan terwijl je met de kruiwagen tussen ze door manoeuvreert. Hoe ze met subtiele, nauwelijks zichtbare signalen met elkaar kunnen communiceren. Hoe ze soms zo uitgelaten met zijn allen rond kunnen crossen dat ze bijna de bocht uitvliegen. En vervolgens weer tevreden briesend samen uit kunnen blazen.
Dit alles vormt voor mij een belangrijk tegenwicht tegen de toenemende maatschappelijke onrust. De wereld lijkt op drift geraakt. Mensen verharden en komen steeds meer tegenover elkaar te staan. Ik ben nog niet zover dat ik geen krant meer lees of het nieuws oversla, maar het wordt steeds moeilijker om positief te blijven over de toekomst. Daarom vind ik het zo waardevol om met paarden om te gaan. Met ze samen te werken. Of gewoon bij ze in de buurt te zijn. Paarden zijn gewoon zoals ze zijn, en geven je terug wat je hen geeft. Ze laten je zien wat het betekent om deel te zijn van een groter geheel.
Wat betreft 2024 hoop ik voor onze paarden dat ze gezond blijven, dat de senioren geen ouderdomskwaaltjes ontwikkelen, dat de zomer niet extreem heet en droog wordt, dat we de twee jonkies die komend voorjaar uit de begrazing komen een goede basis kunnen geven, en dat de rijpaarden mijn lesklanten èn mij weer veel mooie nieuwe dingen kunnen leren.
Zelf heb ik van elk van onze paarden wel iets belangrijks geleerd. In de omgang, tijdens het rijden, tijdens het lesgeven. Zonder deze leermeesters was ik nergens geweest als ruiter en instructeur.
Een van mijn goede voornemens voor dit jaar is dan ook om op deze plaats al onze paarden te eren met een portret, met hun eigen verhaal. Want dat verdienen ze.
Marieke Mulder 2024
Geef een reactie